thoughtful

Tak naga nie byłam jeszcze chyba nigdy... Zapytał mnie czy mam drugą osobowość, powiedziałam, że tak. Żeczywiście mam drogą osobowość, która jest jednocześnie moją największą tajemnicą...W sumie to nawet jej zaspecjalnie nie ukrywam, leży sobie w biurku...Ale nikt nie jest jej ciekawy, wiec ja też nie próbuje nikogo nią zainteresować. Czasami pozwalam jej zakurzyć siem leżąc gdzieś na wierzchu... Siedział obok mnie, powiedziłam, że mogę mu ją pokazać. Nie domyślał siem co jest w środku tej ozdobionej różowym papierem z misiem ksiazeczce, zgrabnie nazywanej moją drogom osobowością. Zapytałam czy chce ja poznać i stało siem... Zaczęłam czytać...słuchał....Skonczyłam, zapytalam 'no i jak?' spojrzał na mnie szklistymi oczami...przytulił...Porozmawialimy jeszcze jakiś moment, on musiał już wychodzić. Powiedziałam że obnażyłam siem przed nim, że nikt mnie jeszcze nie widziął takiej nagiej, powiedział, ze go jeszcze zadna dziewczyna nie widziała płaczącego...To było bardzo emocjonalne...

Jest piątkowy wieczór, siedze przed kompem...Przed chwilą uśmiechnełam siem sama do siebie :) Poczułam siem jak za starych dobrych czasów, hehe robie siem sentymentalna  chyba :P Rozmawiam z Nim, choć i tak nie ejst tak jak kiedyś, ale znow siem kłócimy, a to robiliśmy kiedyś notorycznie...Brakuje mi go. Nie będe cyniczna, i nie powiem, ze mysle o Nim cały czas, ale nie skłamie mówiąc, że myśle o Nim kiedy jestm tu, za każdym razem...Cholera, nadal Go uwielbiam...:)

Coraz rzadziej tu zaglądam...nie wiem co jest tego przyczyną. Może troche 'dorosłam', ale nie to nie możliwe, wszystko tlyko nie to ;) Zrozumiałam, ze nagle zabrakło mi na to czasu... Gdyby nie ludzie, którzy istnieją tlyko tutaj, znaczy tylko tutaj moge siem z nimi porozumieć to pewnie zostawiłabym to. W sumie to chciałam napisać, że jestem chora, siedze w domku i jest mi w sumie dobrze. Dzwonił Sebastian - on myśli o mnie, to fajnie. Wczoraj powiedziałam mu, że nie wierze mu i że to może wynikać ze strachu... Boje siem zaangażować, ale nie mam wyjścia, musze zaryzykować. Jakieś dzienw zamyślenie mnie ogarnęło, pewnie to dlatego, ze obejrzałam przed chwilą jeden z moich ulubionych filmów :) Bajkowy świat otacza mnie...czasami....

Mój koffany tatuś jest alkoholikiem :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

 Wstałam rano i było do bani, nie wiedzialam co zrobić...poszłam do siostry, cmentarz zawsze mnie uspokaja (nie liczać 1 listopada którego nie cierpie). Postałam przy niej i wszystko było inaczej, lepiej...Ona jest cudowana i ma tak wielą moc w sobie. No i kiedy wracałam od niej pomyślałam, że zadzwonie do Arka...Ostatnio w ogóle o niem myslałam. Nie wiedziałam z czego to wynika, myślałam, że moze znowu cos zaczynam do niego czuć. Przyszedł i pogadaliśmy, całkiem na luzie, chociaż myślałam, ze będzie inaczej...lepiej...Kiedy poszedł nie wiedziałam, czy mam cos do niego czy nie i przyszedł Sebastian...:) Wtedy już wiedziałam. Arek to przeszłość, Sebuś to teraźniejszość. Jestem spokojna już dziś...już jest chyba dobrze. Uwielbiam siem z Nim tulić, czuć na sobie jego silne dłonie i oddech tak blisko...A co do Arka to tez jestem szczęśliwa że mamy taka fajną relacje. Moge do niego zadzwonić i pogadać zupełnie szczerze. Wszystko wraca do normy...